بلاگ
دوران نوجوانی را نمیتوان به سنین خاصی محدود داشت، زیرا بر حسب افراد و جوامع، متفاوت است. شروع آن را که همراه با بلوغ جنسی است تقریباً با قاطعیت بیشتری میتوان تعیین نمود، لکن پایان آن را بر حسب شرایط فرهنگی و محیطی نمیتوان در جوامع، یکسان دانست. از این رو سنین 13 تا 18 سال را سنین نوجوانی مینامند و بعضی حد نهایی آن را 22 سالگی ذکر کردهاند (شرفی، 1384).
وتین و لودی (2006)، مرز نوجوانی را دقیقاً مشخص نمیدانند ولی شروع آن را 13 سالگی و پایان آن را 22 سالگی میدانند. بیابانگرد (1386، ص 18)، میگوید: شروع نوجوانی ممکن است قبل از 13 سالگی و پایان آن بعد از 19 سالگی باشد، گر چه بیشتر افراد در سن 11 و 12 سالگی به بلوغ نمیرسند، اما در اثر فشاری که احساس میکنند رفتار نوجوانان را تقلید میکنند.
با توجه به این که معمولاً دختران حدود یک تا دو سال زودتر از پسران به قلمرو بلوغ قدم میگذارند، لذا برای آنان میتوان سنین 11 و 12 سالگی را شروع نوجوانی محسوب نمود. شرفی (1384) و زارب[1] (1386)، نوجوانی را دوران پس از آغاز بلوغ یعنی 11 تا 19 سالگی تعریف میکنند. بوکر[2] و همکاران (2000)، در بررسی ابعاد رشد در دورهی نوجوانی، آن را به سه دورهی متمایز اوایل، اواسط و اواخر نوجوانی تقسیم کردهاند. اوایل نوجوانی زمانی آغاز میشود که فرد از نظر جنسی به رسش میرسد و سرعت رشد جسمانی زیاد است و معمولاً 11 تا 14 سالگی را شامل میشود. اواسط نوجوانی دربرگیرندهی سنین 14 تا 18 سالگی است. در این دوره تغییرات بلوغ تقریباً کامل میشود. اواخر نوجوانی که شامل سنین 18 تا 21 سالگی است دورهای است که فرد نه تنها از نظر ظواهر بلکه از نظر پذیرش نقشهای بزرگسالان وضعیتی مشابه آنان پیدا میکند.
برگزیده از پایان نامه ی کارشناسی ارشد خانم فاطمه سادات غرضی